سحر دوم دی

امروز نزدیک به شش‌هزار قدم راه رفتیم. من و فاطمه. راه رفتیم. حرف زدیم. خندیدیم و برای فردا نقشه کشیدیم. شب قبلش به خودم قول دادم که تا پایان سال تا آن‌جا که می‌شود هر روز از خانه بیرون بزنم. این بیرون زدن فایده‌ی حداقلی‌اش دور شدن از افسردگی است. فایده‌های دیگرش این است که احتمال دارد فاطمه را به پارک ببرم و یا پیاده‌روی طولانی داشته باشم که به کم کردن وزنم کمک می‌کند. این کم کردن وزن یکی از هدف‌هایی بود که اول سال در فهرست برنامه‌های امسالم نوشتم. کاهش وزن را در گروه بهداشت و سلامتی گذاشتم. چهار گروه دیگر هم بود. روابط اجتماعی و خانواده، توسعه‌ی فردی، شغل و درآمد و در نهایت تفریح و سرگرمی. آن روز که برای سال نود و نه برنامه می‌نوشتم یکی از روزهای نوروز بود و تصور می‌کردم که نهایتا تا آخر اردیبهشت کرونا می‌رود. که خب نرفت. برنامه‌های من هم اوایلش خوب بود. خوب پیش می‌رفت. به جز استرس، خلوت و تنهایی‌ای که کرونا باعثش شده بود را  دوست داشتم. حالم خوب بود. بر خلاف انتظارم آمدن محمدمهدی خیلی چیزی را تغییر نداد. کارها همان طور پیش می‌رفت که همیشه بود. چندروز حالم خیلی خوب بود و پرانرژی بودم. کار می‌کردم، می‌دویدم، می‌پختم، می‌شستم، می‌خواندم . انقدر بدو بدو می‌کردم که چند روز بعدش نیاز به استراحت داشته باشم. بعد از استراحت دوباره بدمستی و بدوبدو و جبران چند روز استراحت و باز دوباره تکرار و تکرار و تکرار. خواستم برای یک بار هم که شده به آهسته و پیوسته رفتن عمل کنم که حسین دایی رفت. گفته بود. بارها و بارها گفته بود که به شصت‌سالگی نمی‌رسد. خودش انتظارش را داشت. ما انتظارش را نداشتیم. شش ماه بعد شصت ساله می‌شد. فردایش سبحان که با آبجی خانه‌ی ما بودند مریض شد و عمل شد. مامانم در قزوین قلبش گرفت. چند روز بعد از عمل سبحان، آبجی و شوهرش و بچه‌هایش برگشتند قزوین. چند روز بعدش بخیه‌ی سبحان عفونت کرد و عفونت پخش شد توی بدنش و دوباره بستری شد. بعد مامان و محمد کرونا گرفتند. سبحان توی بیمارستان تب داشت و نه تبش پایین می‌آمد و نه عفونتش جمع می‌شد. مامان خودش را در اتاق بالایی قرنطینه کرده بود. بعد سبحان توی بیمارستان کرونا گرفت. تا این‌جا هنوز به خودم مسلط بودم و هر ساعت گوشی دستم بود که احوال سبحان را بپرسم یا بگویم الان برای مامان چه کنند. چه چیزی برای مامان بپزند و چه و چه و چه. روزی که سبحان را بردند بخش کرونایی‌ها تسلطم از بین رفت. آبجی یک عکس فرستاده بود از سبحان یازده ساله که با چند پیرمرد هم اتاقی شده بود و اجازه نداشت از اتاقش خارج شود. من چه می‌کردم؟ فقط اشک می‌ریختم و در توییتر و اینستاگرام و هرجایی که می‌شد حرف زد می‌گفتم برای سبحان دعا کنند. توی همین اوضاع آبجی کرونا گرفت. سبحان از بیمارستان مرخص شد و دوباره عفونت و شکافتن بخیه‌اش و بازماندن بخیه برای چند هفته. مامان داشت بهتر می‌شد که امیر مریض شد. بعد هرروز خبر کرونای یکی از فامیل را شنیدم تا این‌که ارسلان کرونا گرفت. تا دوره‌ی اصلی بیماری و نقاهتش تمام شود یک ماهی طول کشید. چند روز بعدش هم پاییز نود و نه تمام شد. به مامان گفته بودم ما و همه ی فامیل اگر این پاییز را دوام بیاوریم و زنده بمانیم باقی قضیه حل می‌شود. انگار شوخی بی‌نمکم خیلی هم بیراه نبود. دیشب که نشستم برای سه  ماه باقی‌مانده‌ی سال برنامه بنویسم دیدم خدا را  شکر چند روز است خبری را که بند دلم را پاره کند نشنیده‌ام. بعد به خودم قول دادم برنامه را سنگین نکنم. عصر با فاطمه زدیم بیرون. برای ورزش من و ارسلان بند تی‌آر‌ایکس، برای فاطمه حوله تن‌پوش و کمی خرت و پرت دیگر خریدیم و برگشتیم. خوش گذشت. قرار شد روزهای بعد هم بیرون برویم. چندساعت بعد می‌خواستم بخوابم که سبحان پیامک زد: خاله بیداری؟ اول فکر کردم کاری دارد. بعد معلوم شد بدخواب شده و به من پیام داده. از این‌که برای پر کردن وقتش من را انتخاب کرده حالم خوش شد. از بازی پرسپولیس، لگوی چهل میلیونی که تازه به بازار آمده و درمورد درس‌های کلاس ششم پیامکی حرف زدیم. بعد قبل از اینکه بخوابم مرضیه در واتس‌اپ گفت که پسرخاله‌ی دوازده‌ساله‌اش همان که ده سال قبل مادرش در تصادف فوت کرده و در همدان زندگی می‎‌کنند دیشب به مادر مرضیه زنگ زده و گفته خاله یک سال است ندیدمت خیلی دلم برایت تنگ شده و بعد اینکه گوشی را قطع کرده خودش را دار زده. از اینجا به بعد نمی‌دانم چه بنویسم. این اشک‌هایی که چند ساعت است پایین می‌ریزند فایده‌ی خاصی ندارند. کاش کاری از دستم برمی‌آمد.

همان‌قدر که به صبح ایمان داری

امشب  با وزن خودم کنار آمدم. یعنی تا اطلاع ثانوی خودم کنونی‌ام را پذیرفتم. لباس‌هایم را از کشو و کمد ریختم کف اتاق. هر لباسی که کم یا زیاد کوچک شده بود و تویش راحت نبودم را کنار گذاشتم. لباس‌هایی که از دو سال قبل توی کمد بودند. بعضی‌هایشان دو سال بود تن نخورده بودند و بعضی‌هایشان این ماه‌های آخر کوچک و کوچک‌تر شدند و دیگر قابل پوشیدن نبودند. دو سال بود بدون استفاده یا با استفاده‌ی کم گوشه‌ی کشو و کمد بودند چون هربار وقتی می‌خواستم لباس‌هایم را تا کنم چشمم بهشان افتاده بود و به خودم گفته بودم چندماه دیگر مثل قبل می‌شوم و این لباس اندازه‌ام می‍شود. ماه بعد که هیچ، سال بعد هم اندازه‌‌ام نشدند. اوضاع بهتر نشد. شهریور دو سال قبل حس کردم سنگین و کند شده‌ام. شش‌ماه می‌شد که فاطمه را از شیر گرفته بودم. با خودم فکر کردم لابد دو سه کیلو اضافه کردم. دو سه کیلو نبود. در عرض شش‌ماه یازده کیلو اضافه کرده بودم. همه را گذاشتم پای این‌که وقتی دخترم را از شیر گرفتم مراعات نکردم که کمتر غذا بخورم، باید کالری دریافتی‌ام را کم می‌کردم و نکردم. هیچ با خودم فکرنکردم مگر چقدر می‌خوری که توی شش‌ماه انقدر وزن اضافه کنی. سعی کردم کم‌تر بخورم. بهتر نشد. کمی هم بدتر شد. یک سال بعدش یعنی پارسال اول مهر خودم را وزن کردم و به خودم امید دادم که با کار مدرسه وزنم کمتر می‌شود. با دوندگی‌ای که آن روزها داشتم سه ماه بعد سه کیلو هم اضافه کرده بودم. پاییز پارسال بود که دکتر تومور توی بدنم را تشخیص داد و بین عوارض این بیماری اسم اضافه وزن را هم اورد. گفتم به خاطر همین است که چاق شدم؟ مهربان بود. گفت تو که چاق نیستی. جریان بالا رفتن وزنم را گفتم. تا برسم خانه به جمله‌هایی که شنیده بودم فکر می‌کردم. اطرافم کسانی نبودند که تغییراتم را به رویم بیاوردند. اگر خودم گفته بودم چاق شدم این‌ها را گفته بودند: نه چاق نیستی یک کم پر شدی. اتفاقا خیلی هم بهت میاد. قدت بلنده اصلا معلوم نیست انقدر که میگی زیاد کردی. برای این که روحیه بدهند من را با 165 سانتی متر قد قدبلند می‌کردند. لا‌به‌لای ادم هایی که همیشه سعی می کنند انرژی مثبت بدهند انگار بد نیست که یکی هم صاف بیاید واقعیت را بکوبد توی صورت ادم. شاید ادم آن وقت زودتر به خودش بیاید. اگر زودتر به خودم ‌می‌آمدم شاید جای پیاده‌روی زورانه که نفهمیدم اصلا تاثیری داشت یا نه، زودتر باشکاه ثبت‌نام می‌کردم. جای رژیم سرخود با برگه ی ازمایشم می رفتم پیش پزشک متخصص تغذیه. شاید هم همه ی این ها را می گویم چون گذشته است و من مهارت زیادی در شماتت کردن خودم دارم. امروز انرژِی و حوصله داشتم که با واقعیت وزنم کنار بیایم چون از صبحش خودم را شماتت نکرده بودم. واقعیتش هیچ هیچ هم نه ولی خیلی خیلی کم. چون بیشتر روز را خواب بودم یا وقتی بیدار بودم فقط با مرغ و خروس و جوجه‌ها سروکله زدم. پس از مدت‌ها خودم را بابت وقفه در کارم سرزنش نکردم و حرص نخوردم. یک ماه اخیر را، چه وقتی که روی تخت هتل در مشهد از مریضی دراز کشده بودم، چه وقتی بستری شدم، دوران نقاهت، وقتی رفتم پیش مامان و بعدش که مهمان‌های بوشهری امدند همه‌ی ساعت‌ها صدای توی ذهنم داشت نیش و کنایه می‌زد که تو همیشه مریضی، تو باعث شدی کار بخوابد، عجب راهبر به‌دردنخوری هستی. عجب مامان بیخودی هستی. این فکرها اندازه روزهای کاری انرژِی می‌گرفت بدون این‌که خروجی به دردبخوری روی میز باشد. بدون اینکه فاطمه خوشحال‌تر باشد. بعد با خودم فکر می‌کردم چرا این‌طوری شد. چه چیزی باید می‌خوردم و نخوردم. چه نباید می‌خوردم و خوردم. این مریضی برای رشد و ابتلاست؟ نکند تاوان گناهی را می‌دهم. صدای توی ذهنم می‌گفت چرا در این شرایط جبری گیر افتادم؟ چرا اختیاری ندارم؟ خواستن و نخواستن من این وسط چه تاثیری دارد؟  بعد به خودم قول می‌دادم که فردا خوب شوم. فردا قوی باشم. قوی نمی‌شدم. امروز دیدم اگر توی گوش ادم قوی هم انقدر مدام و یکریز سرکوفت زده بودند ضعیف می‌شد. امروز انرژی داشتم چون برای یک بار به این حرف‌ها، به ارسلان و فاطمه و کار فکر نکردم. ارسلان فاطمه را با خودش برد. من هم هربار صدای توی سرم خواست نیش بزند خاموشش کردم. دو سه باری چای خوردم و دست اخر گفتم بله من دیگر سایز 38 نیستم. سایز 38 نیستم اما تا اخر سال پانزده کیلو کم می‌کنم چون دکتر گفته تا شش ماه بعد اگر بیماری‌ات بیشتر شد و وزنت هم پایین نیامده بود باید جراحی شوی. یک جراحی که بعدش احتمال باردار شدنت پنجاه درصد کمتر می‌شود. نشستم کارهایی که باید تا اخر سال انجام بدهم را نوشتم. اوضاع شفاف‌تر شد. از چند هفته قبل دنبال راهی می‌گشتم که موضع غیرموثر و تکراری‌ام را رها کنم. توضیح دادنش وقت بیشتری می‌خواهد.

 با همه‌ی این‌ها، من امروز خودم، وزنم و بیماری‌ام را انتخاب کردم و از امروز یک رابطه‌ی جدید با هم داریم.

8 مهر 1398

من و تصمیم جدیدم، همین الان یهویی

امروز از قبل اذان صبح بیدارم. ولی نه لغات زبان کنکور را تمرین کردم و لای کتاب زبان داستان برای مکالمه را باز کردم. نه به برنامه هر روزه ی درسی رسیدم و نه حتی نگاهی به رمان ها انداختم. اما تا توانستم تو وبلاگ ها چرخیدم. توییتر را دم به دقیقه چک کردم. لا به لایش وقتی بود چند تا از صفحات اینستاگرام را بالا و پایین کردم. این عادت همیشگی من است که دقیقا وقتی باید بیشتر بخوانم کلا نمی خوانم. الان هم برای مهار اسب سرکش درون که محترمانه ترین اسمش همین است، بین دوراهی تعطیلی وبلاگ تا بعد کنکور یا بستن نظرات و خواندن بقیه وبلاگ ها حداکثر روزی نیم ساعت، دومی را انتخاب کردم. 

لذا در قسمت آرشیو موضوعی وبلاگ قسمت جدیدی باز می کنم با عنوان تصمیمات جدید و این می شود اولین مطلبش

امضا: یک عصبانی از خود

 

پ ن: اگر کامنت واجبی بود در خدمتم   [e-mail]