یه جوری معاش بنمو که...

دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای/ فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد
فکر می کنم اگه با رویکرد زناشویی این شعر رو تفسیر کنیم می شه: تو زندگی انقدری به هم خوبی بکنید که اگه یه روزی کار اشتباهی کردی، دل شکستی یا وظیفه ت رو انجام ندادی و کاهلی کردی، همسرت لااقل 2تا از کارای خوبت رو یادش بیاد و با خودش بتونه بگه: اشکال نداره، عوضش قبلا فلان خوبی ها رو کرده. خوبی هایی مثل درست صحبت کردن، رفتارهای محترمانه،صبور بودن، فداکاری کردن، ابراز محبت زبانی، هدیه خریدن و...
نکته ای که نباید ازش غافل بشیم هم اینه که یه وقت می بینی خیلی خوبی کردی، خیلی مراعات کردی اما همسرت اونقدری که باید قدر ندونسته که هیچ، ناسپاسی هم کرده. این جور وقتا علاوه بر اون مهارت های همسرداری که لازمه داشته باشید به این هم فکر کنید که همسرم یه انسانه، انسانی که پر از ضعفه. وقتی من این همه از خدا نعمت می گیرم باز ناسپاسم، باز لطفش رو فراموش می کنم، وقتی در برابر پروردگار مهربانتر از مادر وظیفه م رو انجام نمی دم چطور توقع داشته باشم اون انسان مثل خودم ناسپاس و فراموش کار نباشه ؟!
در پایان تکرار می کنم که:
دلا معاش چنان کن که گر بلغزد پای/ فرشته‌ات به دو دست دعا نگه دارد


پ ن: ت تکرار رو با کسره بخونید، اردکانی نیستید که x)