مامان من ...

 

هربار که مادرم به خانه مان می آید بدون توجه به اینکه خانه تمیز و مرتب است یا نه شروع می کند به خانه تکانی.

اتاق ها، کمد و کشوها را مرتب می کند. کابینت ها را خالی می کند و دوباره می چیند. جارو می کند و دستمال می کشد. غذا درست می کند و ظرف می شورد. یخچال را تمیز می کند

با ناراحتی انگار که دخترش را در 13 سالگی شوهر داده می پرسد: هر روز غذا می پزی؟ و نیمچه آهی می کشد و من می خندم و می گویم: دیگه روزی یه وعده غذا که این حرف رو نداره. تازه منم که عاشق آشپزی ام

هفته پیش بعد از اینکه رفتند متوجه شدم کنار مواد غذایی که آورده بود ماهی هم بوده است. عاشق ماهی هستم و به محض رویت ترتیبشان را برای شام دادم. زنگ میزنم که تشکر کنم. مامان می گوید اونارو بابات خریده بود. پوستشون خیلی سفت بود. بس که این بابات بی فکره. و با ناراحتی بیشتر ادامه می دهد: آخه چطوری پوستشون رو کندی؟ کاشکی پاک کرده بودما

و من قهقهه می زنم که مامان مگه کارگری  معدنه اینقدر خودتو ناراحت می کنی؟ یه ماهی پوست کندنه دیگه

یک بار می گفت: من وقتی می فهمیدم بچه م دختره اولش ناراحت می شدم. به این فکر می کردم دخترم چطور می خواد درد زایمان رو تحمل کنه؟! و من برای اینکه دلش را خوش کنم توضیح می دهم که نه بابا الان مثل زمان شما نیست. امکانات رشد کرده.  وضعیت بیمارستانا بهتر شده و ....

 حاضر است هر سختی و دردی را تحمل کند اما بچه هایش سرسوزنی از ان درد را تجربه نکنند.

دیروز برادرم به خانه مان آمد. طبق معمول مامان کلی وسایل با ربط و بی ربط فرستاده است. وسط وسایل چشمم به یک جفت دستکش می افتد. دستکش ها را بر میدارم و تمام سعی ام را می کنم که جلوی امیر گریه نکنم.

شاید شمایی که معمولا مادرتان از دستکش ظرفشویی استفاده می کند حال من را درک نکنید. اما من_ که مادرم با دستانش انقدر کار کرده و زحمت کشیده که دستاش به زمختی دستان پدرم شده_ نمی توانم بعد از دیدنشان بغض نکنم

مامان نگران دست های دخترش است